Polscy akwareliści

Polscy akwareliści to tytuł wystawy, zorganizowanej w 85. rocznicę śmierci Juliana Fałata, w Wypożyczalni Głównej KBP.

Początki akwareli, farby o spoiwie rozpuszczalnym w wodzie, sięgają starożytności. Stosowano ją w dekoracji papirusów egipskich, w rzymskich malowidłach ściennych, w malarstwie chińskim. W średniowieczu zaś używano jej do iluminacji rękopisów. Samodzielną techniką zaczęła być dopiero w XVIII wieku, dzięki artystom brytyjskim, takim jak John Robert Cozens, Paul Sandby, Francis Towne i Thomas Girtin. Stosowana była do wykonywania szkiców. Ze względu na brak możliwości dokonywania korekty wymaga od artysty znacznej biegłości.

W Polsce w XVIII w. jej mistrzem i popularyzatorem był Jan Piotr Norblin, który znalazł liczną grupę naśladowców. Akwarela stała się bardzo popularna wśród pejzażystów i dokumentalistów. Napoleon Ordon to autor ok. 1000 akwarel i rysunków przedstawiających najcenniejsze zabytki Rzeczpospolitej.

Do tej pozornie prostej techniki sięgał niemal każdy artysta, lecz uznanie zdobywali nieliczni. Byli wśród nich Piotr Michałowski i Henryk Rodakowski, Juliusz Kossak, którego prace rozchwytywane były przez wielbicieli koni i sarmackiej tradycji.

Doskonałość polska akwarela osiągnęła w twórczości Juliana Fałata. Największą sławę przyniosły mu sceny rodzajowe o tematyce myśliwskiej w zimowej scenerii. Malował też zabytkową architekturę Krakowa, widoki wiejskich drewnianych kościołów.

Ze znanych twórców XX wieku warto tu wymienić Tadeusza Makowskiego, Aleksander Augustynowicza, (członkowie Klubu Akwarelistów Polskich), krośnianina Seweryna Bieszczada, Tadeusza Cieślewskiego i Nikifora Krynickiego.

Na wystawie, która będzie czynna przez cały czerwiec, można obejrzeć tylko niektóre prace wymienionych malarzy. Zainteresowanych odsyłamy do korzystania z pięknych zbiorów malarstwa polskiego, znajdujących się w Czytelni Głównej KBP.