W lutym bieżącego roku mija 120. rocznica śmierci Teofila Lenartowicza. Z tej to okazji KBP, chcąc przypomnieć twórczość poety, zorganizowała wystawę w Wypożyczalni Głównej zatytułowaną „A ślad po mnie - pieśń złota”.
Teofil Lenartowicz urodził się w Warszawie. Wcześnie został osierocony przez ojca i mimo powtórnego małżeństwa matki, rodzina zmuszona była przenieść się na prowincję w poszukiwaniu źródeł utrzymania. Tak więc, przyszły poeta dzieciństwo spędził na mazowieckiej wsi, chodząc po okolicy i lesie, obserwując życie codzienne i pracę mieszkańców. Jak sam wspomina poezja moja cała w tym wypróchniałym drzewie się poczęła...
Jako młodzieniec przeniósł się do Warszawy, gdzie zaprzyjaźnił się z gronem poetów i pisarzy skupionych wokół cyganerii warszawskiej, co zaowocowało pierwszymi próbami literackimi. Swoje wiersze publikował na łamach „Nadwiślanina” i „Przeglądu Warszawskiego”. Zaangażował się też w działalność spiskową, co spowodowało, że od 1851 musiał przebywać na emigracji, początkowo w Brukseli, potem w Paryżu, Rzymie i Florencji, gdzie zmarł w 1893 roku.
Jego poezja, czerpiąca z folkloru, odznacza się prostotą i subtelnością wyrazu, wiernym oddaniem krajobrazu Mazowsza. Ujawnia wrażliwość na cierpienie najuboższych, symbolizując zarazem egzystencjalne osamotnienie człowieka, choć nie brak w niej tonów tyrtejskich i mesjanistycznych, motywów religijnych oraz aluzji politycznych.
We Włoszech od 1864 roku zajmował się rzeźbiarstwem, gdzie był bardziej znany jako rzeźbiarz. Rozwinął własny styl inspirowany florenckim renesansem, zajmował się również rzeźbiarstwem portretowym.
Wystawa, do obejrzenia której zapraszamy, będzie czynna cały luty.
