W tym roku mija 35. rocznica śmierci dwóch wybitnych i może trochę zapomnianych znawców i miłośników kultury starożytnej – Zenona Kosidowskiego i Jana Parandowskiego. Chcąc przypomnieć sylwetki i dorobek obu pisarzy, KBP poświęciła właśnie im grudniową wystawę zatytułowaną „Popularyzatorzy odległej przeszłości”.
Jan Parandowski, znawca i miłośnik kultury starożytnej Grecji i Rzymu, wielki popularyzator antyku, autor bestselleru, jakim stała się jego „Mitologia”, z której wiedzę czerpało wiele pokoleń Polaków, tłumacz „Odysei”. Od 1933 r. aż do śmierci prezes Polskiego PEN-Clubu.
Swoją wiedzę o antyku przekazywał także w innych książkach. Specjalnie dla młodzieży zaadaptował eposy Homera, pisząc „Wojnę trojańską” i „Przygody Odyseusza”. Za powieść „Dysk olimpijski” wyróżniony został brązowym medalem na Olimpiadzie w Berlinie w 1936 roku. W kręgu tej samej tematyki mieszczą się również „Eros na Olimpie”, „Rzym czarodziejski”, szkice „Z antycznego świata” oraz jedyny w jego dorobku dramat „Medea”.
Zainteresowanie kulturą antyczną szło u Parandowskiego w parze z dbałością o czystość i piękno języka literackiego, przejrzystość myślenia i stylu. Jerzy Krzysztoń w artykule „Daję ci koniec złotej nici”, opublikowanym w Dziś i jutro z 1955 roku, napisał: „Dzieła Parandowskiego uczą nie tylko szacunku dla kultury, której jesteśmy spadkobiercami, ukochania ojczystego języka (…) uczą również troskliwym i pogodnym spojrzeniem humanisty wiary w niezniszczalność uszlachetniającego wysiłku człowieka”.
Zenon Kosidowski, prozaik i eseista, pracował w rozgłośni poznańskiej polskiego radia. Od 1939 roku przez 12 lat przebywał w USA, gdzie wykładał historię kultury polskiej na uniwersytecie w Los Angeles oraz redagował Tygodnik Polski i Poland of Today. Do kraju wrócił w 1951 roku.
Powojenna twórczość Kosidowskiego to głównie eseje o tematyce archeologiczno-historycznej, szczególnie z zakresu archeologii biblijnej, w których - przedstawiając dzieje dawnych kultur i cywilizacji, powstawanie wierzeń religijnych, mitów i legend - podkreślał rolę pasji poznawczej człowieka. Jego książki spełniały rolę atrakcyjnego przewodnika, przybliżały odległe dzieje do współczesności.
Pierwszą pozycją, która przyniosła pisarzowi rozgłos i sukces czytelniczy, była wydana w 1956 roku książka „Gdy słońce było bogiem”, mająca charakter popularnego eseju. W przystępnej i lekkiej formie autor przedstawia początki odkryć, dzięki którym świat dowiedział się o dawnych narodach i ich kulturach, których do XVIII wieku nie znano.
„Opowieści biblijne” to najważniejsza pozycja w dorobku pisarza, ciesząca się ogromną popularnością. Tematy biblijne są tutaj opowiedziane przez autora własnymi słowami, ale pokazane w świetle dokumentów historycznych.
Zapraszamy do odwiedzenia wystawy w Wypożyczalni Głównej KBP oraz sięgnięcie po twórczość tych autorów. Warto czytać ich książki nie tylko ze względu na bogactwo wiedzy o zamierzchłych czasach, ale także z powodu dbałości o styl i piękno mowy polskiej, zwłaszcza dziś, kiedy do naszego języka wkrada się wiele zapożyczeń oraz słownictwa „brukowego”.
