12 października 2007 r. w Saloniku Artystycznym Biblioteki gościliśmy warszawskiego poetę i krytyka literackiego Andrzeja Gnarowskiego. Spotkanie odbyło się w ramach XVII Międzynarodowej Galicyjskiej Jesieni Literackiej. Prowadziła je Wanda Belcik.
Andrzej Gnarowski jest autorem pięciu tomików poetyckich: Czas na nieobecność (1980), Infradźwięki (1993), Wiersze wybrane (1998), Za późno (2003), Nie ma takiej miłości... (2007). Publikuje też prace krytycznoliterackie. Poza tym aktywnie działa społecznie: jest sekretarzem Związku Literatów Polskich w Warszawie, jest też współorganizatorem Warszawskiej Jesieni Poetyckiej.
Jak pisze Marek Wawrzkiewicz we wstępie do ostatniego tomiku, Gnarowski jest poetą kulturowym. Jest cały z lektur i fascynacji (...) Jednak jeśli wiersz Gnarowskiego jest rodzajem przypisu do innego wiersza, to mamy tu do czynienia z sytuacją kiedy przypis jest równie ważny jak dzieło. Ale byłoby to symptomem pewnego minimalizmu poetyckiego. A przecież tak nie jest. Wiersze Gnarowskiego są bardzo często interpretacją, rozwinięciem, komentarzem do innej, wcześniej, przez kogo innego zarysowanej sytuacji. Niekiedy kontynuacją przewrotną intelektualnie i uczuciowo.
W czasie spotkania Andrzej Gnarowski mówił o swoich gustach literackich i o roli inspiracji w życiu każdego twórcy. Próbował zdefiniować istotę poezji i bycia poetą. Z tomu Nie ma takiej miłości... przeczytał kilka wierszy inspirowanych twórczością Ch. Baudleaire’a, E. Cummingsa, Cz. Miłosza i innych.
Podczas dyskusji poruszono problem nawiązywania do tradycji literackich, mówiono też o atomizacji środowiska twórczego i o braku całościowej informacji o ważnych wydarzeniach literackich w Polsce. Podkreślono też wagę spotkań autorskich, które umożliwiają bezpośredni kontakt z poetą i jego twórczością.
