Spotkanie z poetą, pisarzem i wydawcą Jerzym J. Fąfarą odbyło się 23 sierpnia w Saloniku Artystycznym Biblioteki w cyklu Środy Literackie.
Jerzy J. Fąfara - poeta, prozaik, autor słuchowisk radiowych, wydawca, ur. 1 września 1956 r. w Rzeszowie, tam mieszka i prowadzi prestiżowe wydawnictwo Podkarpacki Instytut Ksiażki i Marketingu. Instytut ten do końca wakacji prezentuje na rzeszowskim rynku krajowy dorobek sztuk multimedialnych. Jest autorem kilku zbiorów wierszy oraz powieści: „Czerwony pająk” (1991), „Dzień, w którym stanąć miała ziemia” (2000), „Brzytwy kata Sellingera” (2005) i tomu opowiadań „Jakub od stojacej rzeki” (2003).
Swoistym bestsellerem okazała się jego powieść radiowa „Pępek Świata”, która została zrealizowana przez wybitnego reżysera Henryka Rozena i wyemitowana przez Polskie Radio Rzeszów (150 piętnastominutowych odcinków). Autor wielu słuchowisk, publikowanych na antenach większości krajowych programów radiowych, w tym słuchowiska „Dzień, w którym stanąć miała ziemia”, nagrodzonego za reżyserię (Henryk Rozen) na Festiwalu Słuchowisk Polskiego Radia - Rzeszów 2000 i słuchowiska „Rzeka”, które przyniosło autorowi I nagrodę za scenariusz na Festiwalu Teatru PR i Teatru TVP „Dwa Teatry - Sopot 2003”. Słuchowisko „Brzytwy kata Sellingera” zdobyło Grand Prix na Festiwalu „Dwa Teatry - Sopot 2004” i dotarło do ścisłego finału Festiwalu Słuchowisk Radiowych Prix Europa Berlin 2004.
Fragment pierwszego rozdziału powieści Fąfary „Dzień, w którym stanąć miała ziemia”, wydanej w języku ukraińskim (Kijów ; Lwów : Wydaw. Kalwaria, 2003) odczytał w swoim języku przebywający gościnnie w Krośnie ukraiński artysta rzeźbiarz Wołodymir Romaniw i powiedział, że opisane małe miasta znajduja się w każdej części świata, a ta konkretnie książka jest przykładem uniwersalności pisarskiej.
- O klimacie Rzeszowa i galicyjskich miasteczek nikt dotąd nie pisał tak uroczo, jak się to stało w pana książkach i słuchowiskach - powiedział o twórczości Fąfary Józef Janowski, nestor krośnieńskich pisarzy, znany archeolog.
Autor z kolei wyznał, że pisząc o regionie sprzed wieku wprawdzie korzystał z archiwalnych zapisów, lecz w gruncie rzeczy niemal genetycznie, intuicyjnie przekazał nastrój tamtych czasów, co potwierdzili i recenzenci jego utworów, i miłosnicy jego powieści radiowych.
