16 kwietnia 2009 r. omawialiśmy powiesć Aravinda Adigi „Biały tygrys”. Za tę pozycję autor otrzymał tegoroczną prestiżową Nagrodę Bookera.
W jego prozie Indie ukazują twarz obcą i nieznana. Są szpetne i brudne, przeżarte bezprawiem i korupcją, tonace w tysiącletnich przesadach dawno odrzuconych przez ludzkość, ale wciąż żywych na subkontynencie, gdzie pokornie znosi się piętno urodzenia i wyznaczonego losu. Aravind Adiga tworzy obraz swego kraju, używając farb ciemnych, głęboką czernia podkreśla szczegóły i nie chodzi tylko o obrzydliwą mizerię ludzkiej egzystencji. Wiele obrazów jest w swojej ohydzie wprost niezapomnianych, jak na przykład owe tysiace robotników budowlanych defekujące przed wschodem słońca w karnych szeregach na rozkopanych terenach wielkiej inwestycji czy bawół bez poganiacza ciągnący nocami wóz pełen bydlęcych głów o szklistych oczach i sinych ozorach. Podczas postojów pod światłami ludzkie widma, jakby wyczarowane okrutną fantazją Boscha. W piwnicach luksusowego hotelu pełno jest robactwa, z restauracji wymykają się stadka szczurów, kręcąc się bez lęku między stopami przechodniów. To codzienność, ale Aravind Adiga zohydza i sacrum: przeczytajcie, co pisze o czarnych namułach Gangesu i o tym, co skrywa bystry nurt. Kto to przeczyta, nigdy nie zejdzie po marmurowych schodach, by zanurzyć stopy w świętej rzece.
Proza hinduskich autorów - ta, która cieszy się powodzeniem - jest zbliżona do filmów z Bollywood, gdzie głosi się urodę subkontynentu indyjskiego. Rajskie krajobrazy, przepych fioletowej wisterii, różowe płatki lotosu, samo brzmienie nazw potraw przywołujące aromat ostrego chili, wonie imbiru, kardamonu i prażonych migdałów... Choć nie znajdziemy tego w powieści „Biały tygrys”, książka warta jest przeczytania.
Kolejne spotkanie w Dyskusyjnym Klubie Książki - 14 maja (czwartek) 2009 r. o godz. 17:00 - poświęcimy niezwykłej, wielogatunkowej pracy Roberto Saviano „Gomorra”.
