Jestem sobie pan żurawiec to tytuł styczniowej wystawy, zorganizowanej w 150. rocznicę urodzin Kazimierza Przerwy-Tetmajera.
Należał on do najwybitniejszych przedstawicieli poezji Młodej Polski.
Główny trzon jego liryki stanowi 8 tomów zatytułowanych „Poezje”, z dodaniem kolejnego numeru serii. Wydarzeniem przełomowym dla poety, było ukazanie się w 1894 roku drugiej serii jego „Poezji”. Ten tom okazał się jakby prezentacją możliwości twórczych Tetmajera. Uznany został, przez krytykę, za najbardziej trafny wyraz pokolenia pozbawionego wiary w dotychczasowe wartości, pokolenia, które znajdowało pociechę w sztuce i miłości.
Ten typ liryki pesymistyczno-dekadenckiej stał się wzorem dla wczesnej fazy poezji Młodej Polski. Z czasem liryka Tetmajera coraz bardziej nasycała się problematyką metafizyczną, wyrażając pytania o sens ludzkiego bytu, zło wpisane w istnienie, o możliwość wiary.
Obszarem uciszenia rozterek duszy, łagodzącego piękna była dla Tetmajera sztuka.
Liczne podróże na Zachód i południe Europy, zwłaszcza do Włoch, dawały mu możność bezpośredniego obcowania z najwspanialszymi dziełami malarstwa, rzeźby i architektury. Wyniesione z tych kontaktów wrażenia i zapisy pamięci znajdowały wyraz w licznych hymnach na cześć nieśmiertelnego piękna lub w poetyckich replikach określonych dzieł sztuki wizualnej.
Drugim wielkim tematem liryki Tetmajera, któremu zawdzięczał poeta największe uwielbienie i sławę, była miłość i kobieta. On pierwszy odkrył rzecz dość oczywistą, a zdumiewająco w poezji przeoczoną, że kobieta ma ciało, nie jest - jak do tej pory - tylko bezcielesnym aniołem. Pierwszy odważył się pochwalić i wielbić jej zmysłowe piękno i czar.
Jako prozaik Tetmajer nie odegrał większej roli. Jednak na szczególną uwagę zasługują gawędy góralskie „Na skalnym Podhalu” nazywane „swoistym arcydziełem”.
Wystawa jest czynna cały miesiąc w Wypożyczalni Głównej KBP. Serdecznie zapraszamy!
Poprawiono: piątek, 02, styczeń 2015 11:09
