„Legendy opery” to tytuł kwietniowej wystawy, zorganizowanej w Wypożyczalni Głównej Biblioteki.
W 2011 roku przypada kilka rocznic wybitnych kompozytorów - twórców oper, których dzieła weszły do kanonu repertuarów wielkich scen operowych świata. Należy tutaj wymienić takie nazwiska jak: Mozart, Verdi, Wagner, Strauss, Monteverdi, Szostakowicz, Prokofiew, Bellini, Weber oraz inni. Wystawa prezentuje postacie pięciu pierwszych z wymienionych artystów, którzy mieli znaczący wkład w rozwój tego gatunku.
Opera jako gatunek teatru muzycznego zrodziła się we Włoszech w XVI wieku w kręgu tzw. Cameraty florenckiej. Było to stowarzyszenie uczonych i artystów, którzy za cel stawiali sobie wskrzeszenie starożytnego greckiego teatru muzycznego.
Za pierwszą operę uważa się „Dafne” Jacopo Periego, ale to Claudio Monteverdi stworzył podstawy gatunku. Położył nacisk na znaczenie muzyki jako narzędzia ekspresji oraz podniósł wartość partii solowych.
Mistrz opery Wolfgang Amadeusz Mozart, który współpracował z librecistą Lorenzo da Ponte, skomponował sześć oper, ale trzy z nich - Wesele Figara (Le Nozze di Figaro), Don Giovanni (Il Dissoluto punito ossia il Don Giovanni) i Tak czynią wszystkie (Così fan tutte) - są niczym kamienie milowe w historii opery. Nowością w jego dziełach są barwne charakterystyki postaci, rozległe, niezwykle artystycznie rozbudowane sceny zbiorowe oraz dominacja kobiet na scenie.
Za geniusza opery uważa się Giuseppe Verdiego, który nigdy nie tracił z oczu osiągnięć swych poprzedników. Verdi dopracował muzykę w najdrobniejszych szczegółach, głos artysty grającego na scenie uważał za najważniejszy środek wyrazu uczuć i dramatyzmu. Wyczucie efektów teatralnych w subtelnym przedstawieniu wielkich tragicznych postaci kobiecych, było - obok czysto kompozytorskich uzdolnień - mocną stroną talentu Verdiego.
Ryszard Wagner, którego uważa się za reformatora tego gatunku, po raz pierwszy dokonał na scenie połączenia elementów opery: słowa i muzyki, orkiestry i głosu. Według niego pomiędzy słowem i muzyką powinien istnieć najściślejszy związek, toteż muzykę należy kształtować materiałem tematycznym wyobrażeniowo pokrewnym słowu. Orkiestra powinna być prawie niewidzialna, a kostiumy i scenografia dopracowane niezwykle starannie. Jego dzieła o przełomowym znaczeniu to Lohengrin, Tristan i Izolda(Tristan und Isolde), Pierścień Nibelunga (Der Ring des Nibelungen) oraz Parsifal; stanowią połączenie wszystkich sztuk.
Wystawa, do obejrzenia której zapraszamy, ma na celu nie tylko wzbudzić zainteresowanie tym gatunkiem muzycznym, ale postaciami jego twórców.
