25 lipca 2007 r. w Saloniku Artystycznym Biblioteki odbyło się spotkanie z krakowskim poetą, eseistą i dziennikarzem Józefem Baranem. Prowadziła je Wanda Belcik.
Józef Baran urodził się w 1947 roku w Borzęcinie pod Tarnowem. Debiutował w 1969 roku na łamach tygodnika „Życie Literackie”. Za swój pierwszy tomik Nasze najszczersze rozmowy (1974) otrzymał nagrodę im. Andrzeja Bursy, a za zbiór wierszy W błysku zapałki (1979) nagrodę im. Kościelskich w Genewie.
Poeta jest też autorem tomików: Dopóki jeszcze (1976), Na tyłach świata (1977), Skarga (1988), Czułość (1989), Pacierz Szwejka (1992), Dolina ludzi spokojnych (2001). Jego wiersze tłumaczone były na kilkanaście języków, a jego poezja od wielu lat istnienie w kanonie lektur szkolnych.
W 2005 roku ukazał się Koncert dla nosorożca - dziennik Józefa Barana z lat 1996-2005, a w 2006 roku Podkarpacki Instytut Książki i Marketingu wydał książkę zatytułowaną Tragarze wyobraźni, zbiór reportaży, rozmów, wywiadów poety z wybitnymi pisarzami, m.in. z Czesławem Miłoszem, Wisławą Szymborską, Zbigniewem Herbertem, Mironem Białoszewskim.
Józef Baran współpracuje z wybitną aktorką Anną Dymną, która, jak sam mówi, pięknie interpretuje jego poezję.
Wiersze poety inspirują wielu artystów. Jego teksty śpiewa m.in. Grupa pod Budą i Stare Dobre Małżeństwo, a także Elżbieta Adamiak.
O twórczości Józefa Barana pisał m.in. Artur Sandauer: Baran to poeta dużej kultury, nieobce mu są ani igraszki słowne „lingwistów” (...) ani wymyślności carminum figuratorum (...). Obznajmiony z kunsztem poezji współczesnej, nie uprawia go jednak pokazowo. Posiada bowiem kunszt cenniejszy: umie trafić bezpośrednio do serc ludzkich.
Teksty Józefa Barana nie są więc powierzchowne i płytkie, wręcz przeciwnie, zawierają głębokie sensy.
Mogli się o tym przekonać uczestnicy spotkania, podczas którego poeta czytał wiersze pochodzące z różnych tomików, zarówno te pierwsze, nawiązujące do dzieciństwa w Borzęcinie, jak i te późniejsze, mówiące o dramatycznych przeżyciach związanych z ciężką chorobą.
Poezja to próba spojrzenia na świat oczami innych ludzi (...) czasami też oczami drzewa, gwiazd, kwiatów (...) nie można pisać, utożsamiając się jedynie z samym sobą (...) należy znaleźć dystans do samego siebie (...) - mówił w trakcie spotkania Józef Baran.
