Krośnieńska Biblioteka Publiczna -

Spotkanie Literackiego Forum Dyskusyjnego 30 marca 2017 r. poświęcone było aromaterapii.

Świat zapachów otacza nas zewsząd i bez przerwy, ale nie wszystkie zapachy świadomie rozpoznajemy. Większość szybko rozpoznawalnych zapachów wiąże się z zagrożeniem (dym, gaz, pożar), ale też szybko rozpoznajemy zapachy miłe (perfumy kogoś bliskiego, ulubione potrawy, ciasta).

Zmysł węchu jest najbardziej czułym zmysłem i najszybciej przynosi do mózgu bodźce zewnętrzne. Zmysł węchu był, a w wielu przypadkach jest i dzisiaj, podstawowym źródłem informacji. Dla człowieka pierwotnego i współczesnych zwierząt węch jest sposobem znajdowania pożywienia, partnera seksualnego i ostrzegania przed niebezpieczeństwem. Na co dzień nie zdajemy sobie sprawy z wpływu, jaki mają niezidentyfikowane przez naszą świadomość zapachy na nasze reakcje, samopoczucie, stan psychiczny i fizyczny. Zapach może mieć duży, negatywny ale i pozytywny wpływ na człowieka:

• wiosenna łąka pełna kwiatów i ziół nastraja radośnie i optymistycznie,
• spacer lasem po deszczu uspokaja, usuwa napięcia nerwowe, a wieczorem zapewnia dobry sen,
• bukiet pachnących w pokoju kwiatów łagodzi nastroje.

Z drugiej zaś strony:

• pobyt w szpitalu powoduje uczucie smutku i przygnębienia,
• zimny zagrzybiony dom powoduje depresję,
• poczekalnia u dentysty, zatłoczony autobus wywołują zdenerwowanie i napięcie.

Wszystkie te reakcje są przede wszystkim reakcjami na zapachy.

Wpływ zapachów na stan psychiczny i fizyczny człowieka jest znany od najdawniejszych czasów. Ludzie używali zapachów zwierząt i roślin, by zmienić zapach swojego ciała i swojego otoczenia. Dowody na to znaleziono w najstarszych wykopaliskach, jaskiniach i grotach ludzi pierwotnych.

Ocenia się, że umiejętność oddzielania substancji pachnących od roślinnego surowca ludzie posiedli już około 5000 lat p.n.e. Prawdopodobnie już wtedy był destylowany olejek sandałowy, którym dezynfekowano powietrze w świątyniach Dalekiego Wschodu. Zapobiegało to rozprzestrzenianiu infekcji i epidemii. Dzisiejsze badania potwierdzają też uspokajające i relaksujące jego działanie, co tłumaczy stosowanie tego olejku do wprowadzania nastroju skupienia i medytacji.

Prócz tego istnieją liczne źródła pisane, zawierające przepisy wytwarzania i stosowania substancji zapachowych. Piszą o tym stare księgi indyjskie, egipskie papirusy, Biblia i Koran.

Na sumeryjskiej tabliczce z pismem klinowym (około 3000 lat p.n.e.) znaleziono recepty mieszanek roślinnych: mirtu, tymianku, cedru, olibanu, pączków, liści i żywic drzew oraz sposobu posługiwania się nimi.

Do dziś znany jest Balsam Tygrysi, który składa się z olejków eterycznych rozpuszczonym w tłuszczu (przeciwbólowy, uspokajający).

Do wznoszenia świątyni w Babilonii stosowano drewno i olejki cyprysowe i cedrowe uzyskując dezynfekcję.

Już 600 lat p.n.e. kupcy babilońscy dostarczali wytwarzane tam olejki na rynki greckie i rzymskie.

Wonności w formie maści, olejków, żywic i korzeni były symbolem bogactwa i stanowiły jeden z najcenniejszych upominków, jakie królowa Saba ofiarowała Salomonowi (800 lat p.n.e.)

Trzej Mędrcy ze Wschodu przynieśli Dzieciątku Jezus to, co wtedy było najcenniejsze: mirrę, kadzidło (czyli żywicę olibanu) i złoto. Mirra i kadzidło do dziś stosowane są w aromaterapii.

W XVII w. angielskie miasteczko Bucklesbury uniknęło pomoru, ponieważ było tam centrum produkcji i handlu lawendą.

Perfumiarze z południa Francji rzadko ulegali epidemiom cholery i innych chorób zakaźnych.

Niektóre olejki i oparte na nich preparaty były uznawane za uniwersalne remedium na wszystkie niemal schorzenia. Przykładem tego jest opis „Wody Królowej Węgier”, której twórczynią była pochodząca z rodu Piastów Elżbieta Łokietkówna, królowa Węgier. Receptura tej woda oparta była na rozmarynie.

Naukowe badania nad leczniczymi własnościami olejków eterycznych zapoczątkował w latach 20. XX wieku francuski chemik kosmetolog Rene Gattefosse. Pracując w swoim laboratorium nad wytwarzaniem zapachów silnie oparzył sobie rękę i włożył ją do najbliższego zimnego płynu - jak się okazało, był to olejek lawendowy. Ze zdziwieniem odkrył, że ból znacznie się zmniejszył, a zamiast zwykłej reakcji na oparzenie w postaci zaczerwienienia, pęcherzy - rana zagoiła się bardzo szybko nie pozostawiając po sobie żadnej blizny. Od tej chwili Gattefosse poświęcił resztę swego życia badaniom zadziwiających własności leczniczych olejków eterycznych. To on właśnie wprowadził termin „AROMATERAPIA”. Jego prace rozwinął i kontynuował francuski lekarz Jean Valnet i w ten sposób rozpoczął się ogromny rozwój aromaterapii we Francji, później w Anglii, a dziś w całym świecie.

Aromaterapia jest więc metodą usuwania przy pomocy olejków eterycznych pewnych objawów chorobowych, bólu, niektórych schorzeń, a przede wszystkim - wzmacniania ogólnej kondycji psychicznej i fizycznej pacjenta.

Autorzy książki „Pachnąca apteka” i producenci olejków eterycznych Dr Beta podają następującą definicję: Aromaterapia jest metodą uzdrawiania przy pomocy naturalnych olejków eterycznych wprowadzanych do organizmu przez drogi oddechowe (wąchanie, wdychanie, inhalacja) i przez skórę (masaż, kąpiel, kompres). Niezależnie od typu zabiegu olejki dostają się do organizmu obydwiema drogami.

Składniki olejków dostają się do układu krążenia w formie niezmienionej, czyli w takiej, w jakiej występują w naturze.

Aromaterapia:

1. Normuje stan psychiczny człowieka.
2. Usprawnia obieg krwi i płynów limfatycznych.
3. Równoważy procesy zachodzące w organizmie, a tym samym zwiększa odporność i siłę do zwalczania niekorzystnych warunków zewnętrznych.

Organizm człowieka ma ogromne siły wewnętrzne do walki z chorobami czy innymi szkodliwymi czynnikami zewnętrznymi, a zadaniem aromaterapii jest te siły uruchomić.

Dlatego mówi się, że głównym zadaniem stosowania aromaterapii powinno być doprowadzenie pacjenta do „myślenia na pozytywnym kanale”.

Następne spotkanie Literackiego Forum Dyskusyjnego 27 kwietnia 2017 r. - jak zwykle w Saloniku Artystycznym KBP o godz. 17:00 - będzie poświęcone Andrzejowi Wajdzie. Zapraszamy.