Krzysztof Daukszewicz (1947- ) jest satyrykiem, piosenkarzem i poetą znanym przede wszystkim tym, którzy pamiętają lata 80. i 90. ubiegłego wieku. Czy dziś jego teksty wzbudzają w odbiorcach, zwłaszcza tych młodszych, tak samo żywe uczucia, jak dwadzieścia lat temu?
Nie.
Do takiego wniosku doszli Niektórzy podczas spotkania 20 lutego. Na „warsztat” wzięto pięć najbardziej znanych piosenek Daukszewicza z lat 80./90.: „I to jest mój kraj”, „Nadzieja”, „Sposób na przetrwanie”, „W pogoni za niepewnym jutrem”, „Na bezdrożach”, a także jego utwory poetyckie z tomiku „Byłoniebyło”, wydanego w 2010 r., skupiającego wiersze powstałe na przestrzeni ostatnich trzydziestu lat. Czytano je naprzemiennie – te starsze przeplatając nowszymi. Choć Niektórzy nie widzieli specjalnej różnicy pomiędzy nimi, poza tą oczywistą, że część była tekstami piosenek, zaś reszta – wierszami.
Odbierali je zresztą również bez specjalnych wybuchów emocji, ani pozytywnych, ani negatywnych. Ot, tu trafne spostrzeżenie, tu udany zabieg stylistyczny, ale tu z kolei zbyt oczywista puenta albo powierzchowne potraktowanie problemu.
I tylko piosenka „Sposób na przetrwanie” sprawiła, że Niektórzy zatrzymali się przy niej na nieco dłużej.
Wnioski nasuwają się same. Po pierwsze, dawni bardowie z czasem tracą swój wpływ na następne pokolenia. Po drugie, pomimo tego, że czas upływa, a życie nieustannie się zmienia, pewne rzeczy, o których śpiewali pozostają i powinny wciąż pozostać ważne. Jakkolwiek więc Daukszewicz nie zachwycił, tak jego „Sposób na przetrwanie” uznany został za przenikliwy i życiowo mądry:
„Nie rozmawiajmy już o cenach.
Wieczór gwiazdami się rozpalił.
Z tych żalów nic nam nie przybędzie,
Więc po cóż się na darmo żalić.
Porozmawiajmy dziś o sobie.
Polsce nic złego się nie stanie.
Porozmawiajmy choć o niczym,
To będzie sposób na przetrwanie…”
