Wiosna rozgościła się w Krośnie na dobre, a wiosną o wierszach się nie dyskutuje - wiosną wiersze się pisze. Być może dlatego w kwietniu i maju członkowie Grupy Poetyckiej „Niektórzy” spotykali się nieco rzadziej (wpływ na to miał również zbliżający się wielkimi krokami egzamin dojrzałości, który zdawała znaczna część Grupy). Mimo tych „niesprzyjających” okoliczności „Niektórym” udało się wygospodarować trochę czasu i spotkać w bibliotece.
25 kwietnia Maria przedstawiła twórczość Marcina Świetlickiego (1961- ).
16 maja „bohaterem” spotkania Niektórych był Wojciech Bonowicz (1967- ) i jego najnowszy tomik pt. „Druga ręka”.
W biografii obydwu poetów da się wyróżnić pewne cechy wspólne. Oprócz uprawiania liryki, parają się również prozą oraz są dziennikarzami. Obydwaj dali się też poznać jako wokaliści. Wybrane i zaprezentowane przez Marysię wiersze Marcina Świetlickiego charakteryzują się pewnym skróceniem dystansu między podmiotem lirycznym a adresatem. Wiele w nich odniesień do realiów, wiele szczegółów z codzienności (te cechy przypisać możemy również utworom Bonowicza), a także zabiegów pozwalających utożsamiać podmiot z autorem (zwłaszcza w wierszu o incipicie [Cały pokój jest obwieszony Marcinami]).
Wiersze Wojciecha Bonowicza również nie budują bariery między poetą a odbiorcą, ale być może na to stanowisko „Niektórych” wpływ ma fakt, że Bonowicz jest dobrze znany członkom Grupy. Poeta wielokrotnie był gościem Krośnieńskiej Biblioteki Publicznej - prowadził warsztaty poetyckie i był jurorem w organizowanych przez Bibliotekę konkursach, również w XVII edycji Krośnieńskiego Konkursu Literackiego w grudniu 2016 r., po którym spotkał się z Grupą Poetycką „Niektórzy”.
Jego najnowsze wiersze z tomu „Druga ręka” spotkały się z wielkim zainteresowaniem i okazało się, że omawianie tylko kilku wybranych utworów to stanowczo za mało. Apetyt na poezję Bonowicza okazał się tak wielki, że tomik niemal wyrywano sobie z rąk. A apel poety z wiersza pt. „Upór” (Napisz do poety […] że jego ślepy upór jest ci potrzebny) trafił do uczestników spotkania, którzy ochoczo na niego odpowiedzieli.
Wiosenne dyskusje o poezji udowodniły (po raz kolejny), że poeta to nie oderwany od świata idealista, piszący o swoich przeżyciach w sposób niezrozumiały i nieinteresujący nikogo poza nim samym. Zresztą przykładem poezji bez barier jest nie tylko twórczość Świetlickiego i Bonowicza, ale i „Niektórych”.
