Dwa listopadowe spotkania członków Grupy Poetyckiej „Niektórzy” poświęcone były twórczości „odległych” od siebie pokoleniowo i stylistycznie poetów.
8 listopada Paweł zaprezentował sylwetkę i twórczość Romana Honeta (1974- ), laureata Nagrody Poetyckiej im. Wisławy Szymborskiej za tom „Świat był mój”, który w 2015 r. gościł w Krośnieńskiej Bibliotece Publicznej.
Paweł, opowiadając pokrótce o Honecie, zwrócił uwagę na wpływ jego osobistych doświadczeń (śmierć bliskiej osoby) na tematykę jego wierszy. Faktycznie, w większości tekstów, które analizowaliśmy na spotkaniu, powtarzał się motyw utraty, osamotnienia, beznadziei życia wobec nieuchronności śmierci.
22 listopada Marysia przedstawiła dorobek poetycki Stanisława Barańczaka (1946-2014). I chociaż w tekstach Barańczaka na próżno szukać podobieństw tematycznych do poezji Honeta, okazało się, że ich twórczość ma jedną cechę wspólną. Wybrane przez Marysię i omawiane przez członków Grupy wiersze Barańczaka to teksty najbardziej charakterystyczne, najlepiej obrazujące jego poetykę. Znalazły się wśród nich m.in.: „N.N. zaczyna zadawać sobie pytania”, „Pan tu nie stał”, „Wypełnić czytelnym pismem”. Odwołują się one swoją tematyką do czasu, w jakim powstały i systemu ustrojowego, panującego wówczas w Polsce.
Ten fakt stał się zarzewiem poważnej dyskusji o kontekście, w jakim pisane są wiersze i tym, jak wpływa on na odbiór danego tekstu. Paweł usiłował przekonać zebranych, że nie powinno się odczytywać tekstu bez brania pod uwagę okoliczności jego powstania. Wzbudziło to sprzeciw, głównie Marysi i Małgorzaty, które utrzymywały, że dobry tekst powinien być uniwersalny. Odczytanie go w innym miejscu, odległym czasie i bez znajomości wyżej wspomnianych okoliczności powstania nie powinno wpływać na budzenie w odbiorcy określonych emocji. Nie można odczytywać wierszy Honeta tylko w kontekście śmierci jego narzeczonej, a Barańczaka tylko jako poety opozycyjnego wobec PRL-u. Raczej powinno się traktować ich ogólniej - jako na przykład poetów utraty (Honet) i zniewolenia (Barańczak).
Obie strony dyskusji zażarcie broniły swoich racji i pozostały przy nich, co pozwala przypuszczać, że problem osadzania poezji w kontekście powróci jeszcze niejednokrotnie na spotkaniach Grupy Poetyckiej „Niektórzy”.
